هر چند شرکت‌های چند ملیتی مانند اگزون موبایل، شل، بریتیش پترولیوم، توتال و شورون در قراردادها با وزارت نفت عراق حضور دارند اما روزنامه نیویورک‌تایمز فاش کرد این سیاستمداران آمریکا هستند که حالا به‌طور مستقیم این جریان را برای تسلط بر منابع نفتی این کشور هدایت می‌کنند.
به نوشته این روزنامه، گروهی از مشاوران آمریکایی به رهبری وزارت خارجه آمریکا مهم‌ترین نقش را برای بسته شدن این قراردادهای پر سود بر عهده داشته‌اند. مشاوران دولت آمریکا با بهانه کمک به دولت عراق پیش نویس قراردادهای نفتی را همراه با تمام جزئیات آن تهیه کرده و برای امضا در اختیار وزارت نفت عراق قرار داده‌اند.
با افزایش صعودی قیمت نفت، آمریکایی‌ها تصمیم گرفته‌اند به هر شکل ممکن به سومین ذخیره نفتی جهان دست پیدا کنند.
دولت عراق از شرکت‌های غربی طرف قرارداد خواسته است که برای کمک به افزایش نیم میلیون بشکه‌ای تولید روزانه نفت در عراق تلاش کنند.این بالاترین میزان تولید نفت در عراق از زمان حمله آمریکا به این کشور در سال 2003 خواهد بود.
این در حالی است که مانند گذشته باز هم آمریکایی‌ها این مسئله را از ترس خشم مردم عراق تکذیب می‌کنند؛ به‌طوری که دانا پرینو، سخنگوی کاخ سفید در این باره می‌گوید: اینکه عراق چه شرکت‌هایی را برای توسعه ظرفیت تولید نفت خود انتخاب کند، بستگی به تصمیم بغداد خواهد داشت.
دولت مرکزی آمریکا به هیچ وجه در این موضوع دخالت نخواهد کرد. اما مخالفان جنگ عراق در آمریکا به انعقاد این قراردادها به‌شدت معترض هستند و اعتقاد دارند که دولت آمریکا پشت صحنه این قراردادها حضور دارد تا امکان دسترسی غرب به میادین نفتی عراق را فراهم کند.
در گذشته هم بارها فعالیت پنهان آمریکایی‌ها برای تسلط بر منابع نفتی عراق مشخص شده بود اما این برای اولین بار است که آمریکایی‌ها دیگر بی‌پرده وارد عمل شده اند .
به همین خاطر است که بیل مویرز تحلیلگر سایت میدل ایست آنلاین با ذکر آمار و ارقام، دولت جورج بوش را به تاجری خونخوار تشبیه کرده که برای دسترسی به نفت از روی اجساد 4هزار نظامی خود در عراق عبور کرده است.
او در مقاله خود می‌نویسد: آمریکا سال هاست که در جاده خطرناکی گام‌برمی‌دارد، قیمت انرژی در سراسر جهان افزایش یافته و ایالات متحده نیازمند مصرف سوخت است و به همین خاطر بازهای کاخ سفید فقط از روی خون می‌خواهند به نفت برسند.
دخالت مستقیم
این نخستین بار پس از اشغال عراق است که دولت بوش به‌طور آشکار و مستقیم دخالت خود در قراردادهای نفتی عراق را نشان می‌دهد؛ مسئله‌ای که می‌تواند انتقادهای شدیدی از عملکرد دولت آمریکا و نیت اصلی آنها در حمله به عراق به همراه داشته باشد.
